DÖNMEZ GİDEN - Şiir

Çok uzaktayım şimdi
İncir ağaçlarından, zeytinliklerden
Dalgalı denize demirli
Sıra sıra teknelerden

Sahil dönüşü yediğim anneannemin yemekleri
Fotoğraflarda kaldı zaman zaman çekilen
Uyurken dinlediğim dedemin şiirleri
Uçup gidiyor artık birer birer ezberimden

Vermez geri biliyorum
Çocukluğumu geçen zaman
Dönmez giden biliyorum
Cunda’daki mezarlıktan

29.05.08 / Ankara
Ferit GÜNAYDIN.

YENİK DÜŞME ZAMANA - Şiir

Sen zamana yenik düşme

Hep böyle derinden sev beni

Delikanlı yüreğin gün gelip de

Unutmasın yeminini

Ya temelli giderse diye

Seni sevmek işkencedir

Yazılmışsa kaderine

Önüne kim geçebilir

Sıkılır insan bilirim

Dizinin dibinde durandan

Açılmak ister denize

Fırtınadan korkmadan

Sahibi değilim ki ömrünün

İplerini bağlayayım

Umuduyla dönüşünün

Ayrıldığın limandayım.

29.05.08 / Ankara

Ferit GÜNAYDIN.

DAĞ - Şiir

Beni bir dağ gibi düşün

Eteklerinde yalnızlık nöbet tutar

Bir nehir çıkar içinden

Gözyaşından suyu denizini arar

Başında dört mevsim karlar

Bulutları dağılmaz

Bir dağ ki zirvesinde

Hiçbir bayrak dalgalanmaz !

28.05.08 / Ankara

Ferit GÜNAYDIN.

KORKAK - Şiir

Elinden geleni yaptın

Daha beter çaktırdın

Neyi kimden sakladın

Gözümden kaçar mı hiç

Yürekli olamadın nedense

Sahip çıkamadın aşkına

Koşarken her seferinde

Çaresizce kollarıma

Seyrettim seni uzaktan

Her hamleni bilerek

Aralanan dudaklarından

Ha döküldü ha dökülecek

Sonra ben de anladım

Savaş yürek işidir

Meydanda belirince

İşin şekli değişir

Sen devam et yaşamaya

Karanlıktan korkarak

Ben giderim yoluma

Korkakları unutarak

28.05.08 / Ankara

Ferit GÜNAYDIN.

DİYEMEM - Şiir

Çetin bir savaştan sağ çıkabilirim

Yanıp kül olup yeniden doğabilirim

Geçtiği yollardan izini bulabilirim

Ama durdurup da seviyorum diyemem asla

Katlanırım dünyanın her türlü cefasına

İçerlemem koysan cehennemin kapısına

Ama Tanrım yarattığın şu kulunun yakasına

Yapışıp da seviyorum diyemem asla

Ezbere sözlerden teselliler ararım

Baharında solan gençliğime yanarım

Her bakışıyla açılan yara gibi kanarım

Ölürüm de seviyorum diyemem asla

28.05.08 / Ankara

Ferit GÜNAYDIN.

YETMEDİ Mİ - Şiir

Yetmedi mi vurgunlar yetmedi mi

Bu kalbi acılar büyütmedi mi

Açılıp kapanan kapılar yürüdüğüm onca yollar

Toplasam bir arpa boyu etmedi mi

En ihtiyacım olduğu anda sönen ışıklar

Ne yeri ne zamanı olan ayrılıklar

Dağıttıkça geri toplanan bir efkar

Beni bitirdi kendisi bitmedi mi

Hepimiz bir anadan doğmadık mı nihayetinde

Nihayetinde hepimizi aynı Tanrı yaratmadı mı

Benim bir an olsun ödün vermediğim insanlıktan

Size de birer parça dağıtmadı mı

27.05.08 / Ankara

Ferit GÜNAYDIN.

CANIN SAĞ OLSUN - Şiir

Ben de varım

Ben de varım artık bu gece yarısında

Kalbimin şiddetle kanayan yarasıyla

Bu şehrin yuttukları arasında

Ben de varım

Sen de varsın

Sen de varsın artık bu gece yarısında

Yarama tuz basan derin suskunluğunla

Bir aşkı tarihe gömenler arasında

Sen de varsın

Canın sağ olsun !

23.05.08 / Ankara

Ferit GÜNAYDIN.

BAKTIKÇA - Şiir

Baktıkça güzelleşiyorsun

İşlendikçe ışıldayan madenler gibi

İmdadıma yetişiyorsun

Tam biterken ömür yeniden doğar gibi

Aldın kalbimi verme geri istemem

Bilemem değerini sensiz geçen günlerin

Mümkün olsa da benimle bir yer değiştirsen

Şaşar kalırsın karşısında güzelliğinin

Sensizken aldığım nefes zulümdür

Seninle hayat en değerli armağan

Yokluğunda doğan güneş ölümdür

Varlığında güneş sensin hiç batmayan

20.05.08 / Ankara

Ferit GÜNAYDIN.

YILDIZ GİBİ - Şiir

Sorarlarsa beni ne kadar sevdiğini

Anlatma boş ver anlamazlar

Onlar küçücük yüreğe dağ gibi sevgiyi

Bin ömür daha olsa sığdıramazlar

Oturuyorsun karşımda sana yazıyorum

Sensiz geçen yıllarıma inan ki acıyorum

Her gece gözlerinden yıldız gibi kayıyorum

Göktekini yerde arayarak bulamazlar.

18.05.08 / Ankara

Ferit GÜNAYDIN.

SEBEBİM OLSUN HAYAT - Şiir

Durdum da bir arkama baktım

Şu genç yaşımda ne kadar çok yol aldım

Bazı dövüştüm hayatla bazı uzlaştım

Hep derin sularda hep garantiden uzaktım

Kafamı kaldırdığımda gördüğüm yıldızlar kadar

Hayallerle doluydu ceplerim küçük bir çocukken

Değer miydi diyorum şimdi korkulara o kadar

Eninde sonunda ölüme doğru yürürken

Aşkı da göreceğiz elbet ayrılığı da

Unuttuğumuz da olacak unutulduğumuzda

Artıların eksilerin geriye kalan ortalamasında

Sebebim olsun hayat gülümserken

09.05.08 / Ankara

Ferit GÜNAYDIN.

ALACAĞIMI ALDIM - Şiir

Dürüst olacağım şimdi sana karşı

Geçirdim ihaneti aklımdan bir gece yarısı

Sonra elimi vicdanıma koydum sızladı içim

Anladım ki o vakit ben sensiz bir hiçim

Şu aşk denen karmaşık mesele

Sıkılıyor bir limanda demirlemekten

Ama bilirim şu saatten sonra gönlüme

Beterdir sensiz yaşamak ölümden

Bu simsiyah saçlar ışıl ışıl gözler

Kalacak mı yıllar sonra inci gibi dişler

İstemem çıkıp gelse Afrodit denizden

Alacağımı aldım zaten fazlasıyla ömürden

09.05.08 / Ankara

Ferit GÜNAYDIN.

GÖZLERİNİ DÜŞÜNÜYORUM - Şiir

Kapattım gözlerimi gözlerini düşünüyorum

Karanlık üzerime üzerime geliyor

Vazgeçirmek niyeti beni biliyorum

Vazgeçmiyorum gözlerimi açmıyorum

En umutsuz anımda baktıkları gibi

Yıldızlı bir gecede yaşattıkları gibi

Gizliden gizliye oynaştıkları gibi

Kapattım gözlerimi gözlerini düşünüyorum

Fırtınadan kaçıp sığındığım limandı onlar

Bir bakışınla çözülürdü kalbimdeki donlar

Şimdi nerede ve kimin koynundalar

Kapattım gözlerimi gözlerini düşünüyorum

Güldüğünde sıcak bir yaz gecesi

Bir sinir anında ölçülmez derecesi

Dalıp gidersen çözülmez bilmecesi

Kapattım gözlerimi gözlerini düşünüyorum

Çaresizim anladım elbet bittiğini

Unutamam nasıl kaçırarak gittiğini

İnkar edemem ne kadar özlediğimi

Kapattım gözlerimi gözlerini düşünüyorum

ANKARA – 2008

Ferit GÜNAYDIN.

BOŞ - Şiir

Gelir miyim senden sonra kendime

Ne yazsam ne söylesem boş

Kocaman bir yer küçücük kalbimde

Kalacak ölene dek bomboş

01.05.08 / Ankara

Ferit GÜNAYDIN.

İSTANBUL’U YAZMAK - Şiir

İstanbul’u mu yazmak istiyorsun
Pierre Loti’ye gideceksin
Göreceksin bir martının gözünden Haliç’i
Ve duyacaksın sesini Fatihin gemilerinin

İstanbul’u mu yazmak istiyorsun
Düşüreceksin yolunu Heybeliada’ya
Bir fincan çay içip kardeşin Rumlarla
Bir de onlardan dinleyeceksin Orhan Veliyi

İstanbul’u mu yazmak istiyorsun
Çengelköy’de alacaksın soluğu
Soluyacaksın boğazın temiz havasını
Ve bırakacaksın ruhunu salınan kumrulara

İstanbul’u mu yazmak istiyorsun
Sultanahmet’e uğramadan olmaz
Sırlarını fısıldayacak kulağına Sinan Süleymaniye’nin
Ve bir dua konduracak alnına Ayasofya

İstanbul’u mu yazmak istiyorsun
Vurulacaksın Ortaköy’de bir güzele
İstinye’de bir kadeh şarap eşliğinde
Seyredeceksiniz geçip giden gemileri

İstanbul’u mu yazmak istiyorsun
Üşenmeden Çamlıca’ya çıkacaksın
Saatler sana yetmeyecek
Günlerini harcayacaksın

Her yere gittinse ve kafi gelmediyse
Okuyacaksın okuyacaksın okuyacaksın
Sonra bir an sıyrılıp dünyadan
Bastığın toprakla konuşacaksın

İstanbul’u mu yazmak istiyorsun
Nazikçe kalbine dokunacaksın
O sana olmaz belki ama
Sen ona aşık olacaksın.

ANKARA 2008
Ferit GÜNAYDIN.