YALNIZLIK - Şiir

Akıl ideal olanı ister

Oysa sevgi ideal yapabilir herhangi bir kimseyi

Kimi işini şansa bırakır

Kimi ısıtır azmiyle buz tutmuş beklentileri

Yaşam acımasızdır bu dünya’da

Yalnızlık arzu edilecek bir şey değildir

Doğru bakmazsan eğer kendine aynada

Anlarsın ki o da biz insanlar içindir

Ne sende ebedi ne bende bu gençlik

Kayırsaydı inan annemi kayırırdı yıllar

Ondaydı melekleri bile kıskandıran güzellik

Şimdi ellerinde siyah beyaz hatıralar

24.12.07 / Antalya

Ferit GÜNAYDIN.

SUSMALI MIYIM - Şiir

Susmalı mıyım unutmalı mıyım

İçimdeki çocuğu uyutmalı mıyım

Yorulup artık arayıp durmaktan

Bu saatten sonra durulmalı mıyım

Saklayarak seni bir sır gibi geçmişte

Yasaklayarak böylesi bir aşkı kalbimde

Huzur verir mi dersin şu fani ömrümde

Gençliğimin güllerini kurutmalı mıyım

Eriyip gittiğinde hızla bir mum gibi ömür

Açtığımda önümde geçmişin sayfalarını

Bilmiyorum o vakit gözlerim ne görür

Ne işe yaradığını kalbime unutturmalı mıyım

Değer mi yoksa tersi bir duruma hayat

Toplayıp bütün günahları meydanda yakalım mı

Ben tutarım ellerini yeter ki sen uzat

Bu aşkı ölene kadar haykıralım mı

21.12.07 / Antalya

Ferit GÜNAYDIN.

GÖZYAŞI - Şiir

Temelli mi gittin dönmeyecek misin

Ne hale geldiğimi görmeyecek misin

Bir iki tatlı sözden olur mu teselli

Yaşamak için bir sebep vermeyecek misin

Sakin ol diyorum hep kendi kendime

Davul bile vurur dengi dengine

Ardından ağlayan şu zavallı kalbime

Yalan da olsa bir selam etmeyecek misin

O zaman bana da artık kalmadı bahar

Kış geldi kalbime soğudu havalar

Ani bir cinnet geçirip bu aralar

Kıysam canıma gözyaşı dökmeyecek misin

19.12.07 / Antalya

Ferit GÜNAYDIN.

CENNET - Şiir

Kavga dövüş geçiyor günlerim

Kalmadı artık eski sevinçlerim

Ya seni versin geri ya da alsın hafızamı

Budur Tanrı’dan bütün istediğim

Ne sözler verdim ne yeminler ettim

Ezdim ezdim yok edemedim acını

Her gün bir sonraki güne devrettim

Uğruna döktüğüm her damla gözyaşını

Umurunda mıdır soğuk ve ruhsuz Ankara

Uçup gitmiştir özenli sözlerim hafızandan

Usta bir yan kesicilikle şimdi İstanbul’da

Çalıyorsundur kim bilir kimlerin hayatından

Dirilmez diyorlar bir ölü toprağından

Dönülmez diyorlar ayrılığın son durağından

İnanasım gelmiyor diyorum bir türlü

İbaretken cennet bile bir varsayımdan

12.12.07 / Ankara

Ferit GÜNAYDIN.

İNSAN - Şiir

 Ne kadar manasız ne kadar saçma sapan

Aklım almıyor artık küçük hesaplarınızı

Nedir ki sevdalarınızı erdemli kılan

Korkuyorsunuz boş görmekten yataklarınızı

Beklemek uzaktaki bir sevgiliyi

Ümit etmek her yeni günde pes etmeden

Bir telefona bir mektuba bir selama

Bir kuşun uçuşuna sevinmek nedir bilmiyorsunuz

Gündelik yaşanıyor bitiyor her şey

Ve tekrar acıkana kadar bütün sabırlar

İçlerinde yükselen anlık bir ateş

Ve o ateşi aşk sanan zavallıcıklar

Bense kimsenin yolunu bulamadığı bir evde

Sıyırıp atmak istiyorum bedenimi ruhumdan

Vurula vurula kanlar içinde kalmış bir halde

Utanıyorum sayenizde insan olmaktan

11.12.07 / Ankara

Ferit GÜNAYDIN.

GÜNAH - Şiir

Anlıyorum beni hiç tanımıyorsun

Bu yüzden de sözlerini sakınıyorsun

Ya o da diğerleri gibi şımarık ve nankörse

Ya o da bir gün çekip giderse diyorsun

Hayır ben herkesten farklıyım diyemem

Sana zaten bilmediğin bir şey söyleyemem

Ne bir söz verebilirim ne de garanti

Ama isteme sakın başkasını da sevemem

Biteceğini bilerek başlarız hepimiz her aşka

Öleceğimizi bilerek yaşamak gibidir bu inadına

Hapsetme kendini gel o kör dipsiz karanlığa

Senin için sakladığım bir günah var dudaklarımda

07.12.07 / Ankara

Ferit GÜNAYDIN.

SU - Şiir

Benim sende gördüklerimdi aslında

Unutturan bütün bildiklerimi

Gözlerindeki melekler yazdı kalbime

Şeytanın bütün sildiklerini

Duvara çarpan su gibi acizdim karşında

Ateşe atılmış bir kağıt gibi tutuştum

Düştükçe düştüğüm bir anın boşluğunda

Rüzgara kapılan küller gibi uçuştum

Seninse aklında başka bir şey vardı

Konuşurken kim bilir neler geçiyordu içinden

Hoşça kal deyişinde öyle bir asalet vardı

Dönüp gelsen ben de inan dönerdim ölümden

02.12.07 / Ankara

Ferit GÜNAYDIN.