YALNIZLIK - Şiir

Akıl ideal olanı ister

Oysa sevgi ideal yapabilir herhangi bir kimseyi

Kimi işini şansa bırakır

Kimi ısıtır azmiyle buz tutmuş beklentileri

Yaşam acımasızdır bu dünya’da

Yalnızlık arzu edilecek bir şey değildir

Doğru bakmazsan eğer kendine aynada

Anlarsın ki o da biz insanlar içindir

Ne sende ebedi ne bende bu gençlik

Kayırsaydı inan annemi kayırırdı yıllar

Ondaydı melekleri bile kıskandıran güzellik

Şimdi ellerinde siyah beyaz hatıralar

24.12.07 / Antalya

Ferit GÜNAYDIN.

SUSMALI MIYIM - Şiir

Susmalı mıyım unutmalı mıyım

İçimdeki çocuğu uyutmalı mıyım

Yorulup artık arayıp durmaktan

Bu saatten sonra durulmalı mıyım

Saklayarak seni bir sır gibi geçmişte

Yasaklayarak böylesi bir aşkı kalbimde

Huzur verir mi dersin şu fani ömrümde

Gençliğimin güllerini kurutmalı mıyım

Eriyip gittiğinde hızla bir mum gibi ömür

Açtığımda önümde geçmişin sayfalarını

Bilmiyorum o vakit gözlerim ne görür

Ne işe yaradığını kalbime unutturmalı mıyım

Değer mi yoksa tersi bir duruma hayat

Toplayıp bütün günahları meydanda yakalım mı

Ben tutarım ellerini yeter ki sen uzat

Bu aşkı ölene kadar haykıralım mı

21.12.07 / Antalya

Ferit GÜNAYDIN.

GÖZYAŞI - Şiir

Temelli mi gittin dönmeyecek misin

Ne hale geldiğimi görmeyecek misin

Bir iki tatlı sözden olur mu teselli

Yaşamak için bir sebep vermeyecek misin

Sakin ol diyorum hep kendi kendime

Davul bile vurur dengi dengine

Ardından ağlayan şu zavallı kalbime

Yalan da olsa bir selam etmeyecek misin

O zaman bana da artık kalmadı bahar

Kış geldi kalbime soğudu havalar

Ani bir cinnet geçirip bu aralar

Kıysam canıma gözyaşı dökmeyecek misin

19.12.07 / Antalya

Ferit GÜNAYDIN.

CENNET - Şiir

Kavga dövüş geçiyor günlerim

Kalmadı artık eski sevinçlerim

Ya seni versin geri ya da alsın hafızamı

Budur Tanrı’dan bütün istediğim

Ne sözler verdim ne yeminler ettim

Ezdim ezdim yok edemedim acını

Her gün bir sonraki güne devrettim

Uğruna döktüğüm her damla gözyaşını

Umurunda mıdır soğuk ve ruhsuz Ankara

Uçup gitmiştir özenli sözlerim hafızandan

Usta bir yan kesicilikle şimdi İstanbul’da

Çalıyorsundur kim bilir kimlerin hayatından

Dirilmez diyorlar bir ölü toprağından

Dönülmez diyorlar ayrılığın son durağından

İnanasım gelmiyor diyorum bir türlü

İbaretken cennet bile bir varsayımdan

12.12.07 / Ankara

Ferit GÜNAYDIN.

İNSAN - Şiir

 Ne kadar manasız ne kadar saçma sapan

Aklım almıyor artık küçük hesaplarınızı

Nedir ki sevdalarınızı erdemli kılan

Korkuyorsunuz boş görmekten yataklarınızı

Beklemek uzaktaki bir sevgiliyi

Ümit etmek her yeni günde pes etmeden

Bir telefona bir mektuba bir selama

Bir kuşun uçuşuna sevinmek nedir bilmiyorsunuz

Gündelik yaşanıyor bitiyor her şey

Ve tekrar acıkana kadar bütün sabırlar

İçlerinde yükselen anlık bir ateş

Ve o ateşi aşk sanan zavallıcıklar

Bense kimsenin yolunu bulamadığı bir evde

Sıyırıp atmak istiyorum bedenimi ruhumdan

Vurula vurula kanlar içinde kalmış bir halde

Utanıyorum sayenizde insan olmaktan

11.12.07 / Ankara

Ferit GÜNAYDIN.

GÜNAH - Şiir

Anlıyorum beni hiç tanımıyorsun

Bu yüzden de sözlerini sakınıyorsun

Ya o da diğerleri gibi şımarık ve nankörse

Ya o da bir gün çekip giderse diyorsun

Hayır ben herkesten farklıyım diyemem

Sana zaten bilmediğin bir şey söyleyemem

Ne bir söz verebilirim ne de garanti

Ama isteme sakın başkasını da sevemem

Biteceğini bilerek başlarız hepimiz her aşka

Öleceğimizi bilerek yaşamak gibidir bu inadına

Hapsetme kendini gel o kör dipsiz karanlığa

Senin için sakladığım bir günah var dudaklarımda

07.12.07 / Ankara

Ferit GÜNAYDIN.

SU - Şiir

Benim sende gördüklerimdi aslında

Unutturan bütün bildiklerimi

Gözlerindeki melekler yazdı kalbime

Şeytanın bütün sildiklerini

Duvara çarpan su gibi acizdim karşında

Ateşe atılmış bir kağıt gibi tutuştum

Düştükçe düştüğüm bir anın boşluğunda

Rüzgara kapılan küller gibi uçuştum

Seninse aklında başka bir şey vardı

Konuşurken kim bilir neler geçiyordu içinden

Hoşça kal deyişinde öyle bir asalet vardı

Dönüp gelsen ben de inan dönerdim ölümden

02.12.07 / Ankara

Ferit GÜNAYDIN.

BİLİRDİM - Şiir

Gözetmedim inan kendi durumumu

Gözettiğim kadar senin mutluluğunu

Ayağının altına aldığın gururumu

Bu aşkın orta yerine dikmeyi de bilirdim

Tamamlarım sanmıştım ruhundaki kayıp parçanı

Silip atmaktı niyetim geçmişten kalma göz yaşını

Anladığımda gönlünde bana yer olmadığını

Hoşça kal demeden çekip gitmeyi de bilirdim

Tutmasaydın ellerimi, bakmasaydın gözlerime

Sermeseydin bedenini çarşaf gibi üzerime

Değmeseydi dudakların bir kor gibi yüreğime

Başkasının kollarında olmayı da bilirdim 

Senin onda birin kadar vicdansız olsaydım

Zamanın adaletine inanmasaydım

Ardından ağlayan kalbimi durdurmasaydım

Hesabı sana kesmeyi de bilirdim 

25.11.07 / Ankara

Ferit GÜNAYDIN.

TÖVBE - Şiir

Hep bir fotoğrafa bakmışım manzaranın aslı dururken

Ne kadar da maviymiş deniz gözlerinle görürken

Oturmak bir ağacın gölgesinde meyvesini yemek

Hangi kuşa öğretilebilir uçmak varken yürümek

Şimdi kırdım bütün zincirlerimi

Yaşamak için artık kalbime tutunuyorum

Unuttum toptan tövbelerimi

Aşkın için sevgilim ezberi bozuyorum

23.11.07 / Ankara

Ferit GÜNAYDIN.

ANKARA’DAN GİTSEK - Şiir

Bir sabah uyansam kollarında olsam

Yokluğunu kötü bir rüyaydı sansam

Vazgeçtiğim ne varsa tekrar inansam

Terk etsek Ankara’yı geriye hiç bakmasam

Bir sarmaşık misali bedenine dolansam

Nefesini duysam kalbine dokunsam

Buz kesen ellerimi ellerinle ısıtsam

Ankara’dan gitsek bir daha ağlamasam

22.11.07 / Ankara

Ferit GÜNAYDIN

DÜNYA YİNE DÖNECEK - Şiir

Gittiğim her yere gelse de bu acı benimle

Ve kollarından geçen parfüm hala tenimde

Derin bir iç çekiş haykırırken nefesimde

Dünya hep döndü dünya yine dönecek

Bir yolunu bulacağım bundan kurtulmanın

Biliyorum yok çaresi kaçan uykuların

Daha kötüsünü de gördüm unutulmanın

Dünya hep döndü dünya yine dönecek

Tutsan elinden getirsen karşıma

İşte bu desen tercih ettiğim aşkına

Sanma ki çaresiz kapanırım ayağına

Dünya hep döndü dünya yine dönecek

22.11.07 / Ankara

Ferit GÜNAYDIN

KÖR - Şiir

Nasıl güçlüdür bu kalp

Hiç mi bıkmaz beklemekten

Bitmez tükenmez bir harp

Acıya umut eklemekten

Dün kalbimden taşan sevinç

Bugün boğazımda bir düğüm

Solmaya direnen çiçeklerim var

Acı veriyor genç yaşta ölüm

Söylese de sözlerin bittiğini

İşitse de kulaklarım gittiğini

Senin beni artık sevmediğini

Göremeyecek kadar körüm

19.11.2007 / Ankara

Ferit GÜNAYDIN.

YORULDUM - Şiir

Yoruldum sevgilim yürümekten aynı yollarda

Dönüp dolaşıp durulmaktan hazin sonlarda

Ne bir kış ne bir yaz ne de bir baharda

Yeşermiyor bir türlü içimde solanlar

Yılgın ve halsiz olup bitene tepkisiz

Bu kadar zor değildi gençlikte kalmak kimsesiz

Şimdi yıllar geçmiş bir acele acılar dağ gibi

Akamıyor bir türlü gözlerime dolanlar

15.11.2007 / Ankara

Ferit GÜNAYDIN.

SENİN UĞRUNA - Şiir

Bir günüm olsun seni hiç düşünmediğim

Ve bir gecem kokunu hiç özlemediğim

Sanki bir suçmuş gibi itiraf edemediğim

Sevmekten seni sevgilim vazgeçmeyeceğim

Bir diyarda olsam adını hiç duymadığım

Alt üst olsa ne varsa öğrenip inandığım

Aşkın için inatla kalbimde sakladığım

Beklemekten seni sevgilim yılmayacağım

Dağlara vursam kendimi uçsuz bucaksız

Denize salsam kalbimi sessiz sedasız

Senin için çıktığım bu yolda hesapsız kitapsız

Ölmekten uğruna sevgilim korkmayacağım

13.11.07 / Ankara

Ferit GÜNAYDIN.

SEN KİMSEYE BENZEMEZSİN - Şiir

Salonda kendi halinde duran bir piyano
Çalmasını bilmeyenler için bir dekordur sadece

Oysa tuşlarına dokunan eller yetenekliyse

Uçuşan notaların büyüsü sana benzer sevgilim

Sonbahar’da İstanbul çok benzer sana

Uğruna ölünebilecek bir güzelliğe sahiptir.

Şimdi orada olmak vardı diye düşünürken

Nereyi terk edeceğin önemli değildir

Ve sen hiç söylenmemiş şarkılar

Hiç yazılmamış şiirler

Hiç gidilmemiş şehirler gibisindir.

Dillenmeyi dinlenmeyi sevilmeyi beklersin

Bebeklerin gözleri gözlerine

Çiçeklerin kokusu nefesine

Serçelerin cıvıltısı sesine benzer

Ama sen sevgilim hiç kimseye benzemezsin

01.11.2007 / Ankara

Ferit GÜNAYDIN.

KELİMELERLE - Şiir

Çizebilmek boş bir kağıda

Kelimelerle unutamadığım yüzünü

Kaybettiğim bir savaştır aslında

Bastırabilmek için başlattığım hüznümü

Ne zaman tuttun ki canım sen

Bana verdiğin hangi sözünü

Neden saklarım ki hala ben

Beni yakan ilk ateşin közünü

Çizebilmek boş bir kağıda

Kelimelerle vazgeçemediğim aşkını

Kendimi kandırmaktır işin aslında

Saklayabilmek için kalbimdeki taşkını

13.10.2007 / Eskişehir

Ferit GÜNAYDIN.

ELLERİMDE IŞIKLAR - Şiir

Keşfedilmemiş bir ada gibi yaşasan da

Düşeceğim bir gün sana uzanan yollara

Sen bu yalnızlığa alışmış olsan da

Dağıtacağım karanlığını ellerimde ışıklar

Boynun eğip kendini bırakmış olsan da

Çekeceğim ellerinden saracağım kollarımda

Sen bu suskunluğa alışmış olsan da

Bozacağım sessizliğini dudaklarımda şarkılar

06.10.07 / Ankara

Ferit GÜNAYDIN.

BEN SENİ ÇOK SEVDİM - Şiir

Ben seni çok sevdim küçük adam

Çok sevdim kalabalıkta kilitlenmeyi gözlerine

Karanlıkta hissetmeyi nefesini tenimde

Ve beklemeyi bir telefon için saatlerce

Ben seni çok sevdim küçük adam

Çok sevdim bir ihtimale bağlanıp her güne seninle başlamayı

Her gelişinde aklıma önce gülüp sonra ağlamayı

Ve yalvarmayı Tanrı’ya yatmadan önce her gece

Ben seni çok sevdim küçük adam

Çok sevdim kollarında hayaller kurmayı

Tutulup kalmayı soru sorduğunda heyecandan

Ve mırıldanmayı gün boyu en sevdiğin şarkıyı

Ben seni çok sevdim küçük adam

Çok sevdim bunu sana korkmadan anlatmayı

Bekliyorum şimdi küçük bir çocuk gibi savunmasız

Ve biliyorum çok sevenlerin hazin sonlarını

08.10.2007 / ANKARA

Ferit GÜNAYDIN.

GÜLÜ SEVEN - Şiir

Bir gün bir yıl gibi geçer mi
Geçer gülüm seni beklerken

Peki kalbim senden vazgeçer mi
Geçmez inan ölse derdinden

Bugün hava kapalı ve soğuk
Hasret Ankara’da çekilmezmiş
Ankara her daim hüzünlü ve buruk
Gül’ü seven de dikeniyle severmiş

08.10.2007 / Ankara
Ferit GÜNAYDIN.

SEVİYORUM DİYEBİLMEK - Şiir

Ben aşkı hiç bilmedim sevgilim

Yalnızlığa alışmayı bildim hep

Bırakıp ardımda güneşi

Geceye giden yolları ezberledim

Hayal kurmayı hiç bilmedim sevgilim

Uykulardan sıçramayı bildim hep

Ne vakit yüreklendirsem kendimi

Yüreğime sığmadı kırılan düşlerim

Ben hiç seviyorum diyemedim sevgilim

Bir ömür sır gibi saklamayı bildim hep

Şimdi unutup bütün bildiklerimi

Adını haykırabilmek isterdim

06.10.07 / Ankara

Ferit GÜNAYDIN.